Po napisaniu niemal połowy wpisu doszłam do wniosku, że będzie lepiej i zapewne ciekawiej, jeśli ograniczę się do naprawdę istotnych, czasami zabawnych a niekiedy tragikomicznych momentów tej pamiętnej niedzieli, 7. września 2014 roku. Zapraszam 🙂
Śrem
Udało nam się dotrzeć i urodzić w tamtejszym szpitalu. Dotychczas było to miasto, które kojarzyłam z wycieczkami na basen w czasach podstawówki, z rejsem „Bajką”, który fundnęli nam rodzice na pierwszą rocznicę ślubu, czy też z falą zielonych świateł na zakorkowanej trasie z Poznania. A teraz już zawsze będzie to dla nas miasto szczególne. Miejsce, w którym urodziła się Nina.
Szpital
Budynek niewielki a oddziały kameralne. Sale wyposażone mizernie, jak to w szpitalach. Na próżno szukać pięknych obrazków, wygodnych foteli czy nawet jednoosobowych sal z łazienkami. I wszędzie ślady oraz odgłosy przeprowadzanych remontów. Jednak z całą pewnością zdecydowalibyśmy się na ten szpital jeszcze raz, bo nadrabia personelem i podejściem do pacjenta. Tego dnia byliśmy sami na porodówce – ciszę i spokój przerywały jedynie rozmowy oraz śmiech położnych i pielęgniarek, które z zaangażowaniem oglądały „Twoja twarz brzmi znajomo”.
Personel
Opieka a nawet już sama obecność mojego lekarza było jednym wielkim plusem. Wystarczyło, że zaglądał do nas na salę regularnie z pytaniem: „I jak tam?” a ja już byłam spokojniejsza. Również położna trafiła nam się fantastyczna: zaglądała do nas często, badała, doradzała i dzieliła się swoim osobistym doświadczeniem. Prawdziwego anioła spotkałam już po porodzie na oddziale położniczym. Tam położna była tak szczerze uśmiechnięta, tak miła a jak tak rozemocjonowana, że wzruszyłam się, kiedy sama z siebie przyniosła mi do łóżka herbatę, przepraszając, jeśli ją za bardzo posłodziła. Nie mogłam uwierzyć, że takie osoby jeszcze istnieją i byłam jej tak wdzięczna za okazaną serdeczność, że kiedy w nocy poszłam do niej po środek przeciwbólowy i zobaczyłam, że śpi na kanapie, zrezygnowałam z budzenia jej i wróciłam do pokoju. Żeby jednak nie było zbyt optymistycznie, dla równowagi Bóg stworzył salowe. Taki typ człowieka, który wchodząc do sali „Dzień dobry” nie powie, skomentuje co się nawinie, pouczy albo opierdzieli. Mogę mieć przynajmniej satysfakcję, że tym razem odzywałam się we właściwym momencie i ukrócałam komentarze nie na miejscu.
Torba
Jej gabaryty były chyba największą atrakcją dla personelu. Dla mnie nic szczególnego, ot duża torba podróżna na kółkach, do której spakowałam wszystko, co chciałam mieć przy sobie (również na tzw. wszelki wypadek). Z kolei położne i salowe, a nawet mój lekarz – dosłownie wszyscy musieli dodać swoje pięć groszy, raz żartobliwie („Ale ma pani dużą torbę, jak na urlop.”) a czasami złośliwie („Takich toreb w ogóle nie powinno się wnosić na oddział!”). Czy zawartość się przydała? Większość tak. A cała reszta dała mi spokój ducha i to było najważniejsze.
Poród
Ciężko mi go ocenić w kategoriach „łatwy/niełatwy” albo „fajny/niefajny”, bo w przeciwieństwie do tego pierwszego, zupełnie czego innego oczekiwałam tym razem. Na świeżo pamiętam wszystkie szczegóły i być może dlatego daleka jestem od idealizowania. Tak jak do samej ciąży, również do rozwiązania podeszłam zadaniowo. Nie bałam się bólu a raczej na niego czekałam, bo oznaczał, że akcja się rozwija i jesteśmy bliżej celu. Kiedy skurcze naturalnie nie chciały się rozkręcić, bez wahania przystałam na oksytocynę. Oczywiście, niecałe 7 godzin (w tym 3 zupełnie bezbolesne) to świetny wynik. Brak jakichkolwiek komplikacji również a może przede wszystkim zasługuje na wspomnienie. I za to jestem najbardziej wdzięczna. Jednak przez cały ten czas byłam niecierpliwa a myślami często z Antkiem (bo bardzo chciałam, aby mąż wrócił do niego na noc). Niemniej, jestem bardzo zadowolona, że udało mi się pewne rzeczy poprawić albo zrobić inaczej: uniknęłam nacięcia, pępowinę przecięto dopiero po ustaniu pulsowania a Nina wróciła do nas kilka minut po badaniu. Pierwsze przystawienie było idealne a nam dano czas na zapoznanie się z córką. Nigdy nie zapomnę obiadu, który przyniesiono nam na porodówkę, okrzyków motywujących, komentarzy pielęgniarki noworodkowej, jakoby dziewczyny lepiej piły z piersi niż chłopaki (chociaż Ci całe swoje życie zapatrzeni są w piersi) a nawet pytania kogoś z personelu, w sekundę po narodzinach Niny o to, kto wygrał w polsatowskim show.
Skurcze
Czekałam na nie z niecierpliwością i odetchnęłam z ulgą, kiedy oksytocyna pokazała swoje działanie. Skurcze stawały się natychmiast regularne i coraz bardziej bolesne. Jedynie rozwarcie zwiększało się powoli. Kiedy dotarłam do moment, gdy ból prostował mi palce i wbijał w łóżko, pomyślałam, że dokładnie tak samo czułam się pod koniec pierwszego porodu i muszę być już blisko celu. Niestety usłyszałam, że rozwarcie jest na 6 cm a wtedy ponownie zaproponowano mi środek przeciwbólowy (który dotąd stanowczo odrzucałam). Lek w zasadzie nie niwelował bólu, a wspomagał rozwieranie się szyjki. I dlatego ostatecznie zgodziłam się na jego podanie. Kolejne pól godziny spędziłam na leżąco, zmagając się z zawrotami głowy i coraz silniejszymi skurczami. Mąż pomagał niesamowicie: i tym razem mówił mi, że dotarłam do połowy skurczu i odtąd ból będzie łagodniejszy. W ten sposób dotarliśmy do kolejnego badania, po którym położna z uśmiechem stwierdziła, że jest już 9 cm i mogę na próbę zacząć przeć. Poprosiła mnie o ułożenie się na boku i musiałam ją nieźle wystraszyć, bo podczas kolejnego skurczu krzyknęła nagle: „Nie przyj!” i zaczęła wołać resztę ekipy oraz lekarza. Byłam kompletnie zaskoczona, bo nie do końca wiedziałam, co się dzieje. Bardzo się zdziwiłam, kiedy usłyszałam, że Nina za chwilę będzie z nami. Nastawiałam się na powtórkę z pierwszego porodu, kiedy urodzenie Antka zajęło mi 45 minut. Tym razem potrzebowałam 10 minut i trzech porządnych skurczów 🙂
Karmienie
Nie sądziłam, że pierwsze przystawienie będzie tak idealne. Mieliśmy czas i spokój, aby się zgrać a ja od razu poczułam, że Nina wie w czym rzecz. Nie obyło się bez drobnych problemów, ale szczęśliwie w nocy zajrzała do mnie położna i od razu naprostowała sytuacje. Od tej pory karmimy regularnie i bez problemów.
Sąsiadka
Pierwszą noc spędziłam w sali sama i wydawało mi się, że tak czuję się najlepiej. Jednak kiedy następnego dnia przywieziono moją sąsiadkę, poprawiło to mój nastrój niesamowicie. Dziewczyna okazała się fantastyczna – dowcipna i bardzo pozytywna. Wspólne doświadczenie, tęsknota za dziećmi pozostawionymi w domu a nawet żarty z personelu – wszystko to osładza czas spędzony w szpitalu.
Pomimo, że mój drugi poród był inni niż pierwszy, pomimo, że ból wydawał się jeszcze silniejszy niż poprzednio i przypomniałam sobie niefajny okres połogu, to w jednym upewniłam się po raz kolejny: Poród to fantastyczna sprawa, bo wieńczy go nowy człowiek, który w żadnym momencie ciąży nie jest tak realny jak leżąc na naszym brzuchu tuż po porodzie.
A kto jest Twoim lekarzem?
Maciej Antczak
Powiem szczerze, że bardzo Ci zazdroszczę i jeszcze raz gratuluję 🙂 ja po tym co przeszłam nie wiem czy kiedykolwiek zdecyduje się na rodzeństwo dla Tosi. Poród koszmarny, personel w większości beznadziejny i podejście do pacjenta pozostawało wiele do życzenia. Na dodatek w życiu nie spotkałam się z tak perfidnym wyczekiwaniem na łapówkę – jestem zniesmaczona swoim szpitalem 🙁
Przykre, że masz właśnie takie doświadczenia 🙁 Myśle, że czas trochę uleczy rany a Ty będziesz wiedziała w przyszłości, co jest dla Ciebie ważne przy porodzie, w personelu, w szpitalu. I bardziej świadomie będziesz mogła wybrać szpital albo nawet lekarza. Szkoda, że właśnie w takim miejscu trafiają się takie paskudne osoby :/
Świetnie że miałaś pozytywny i bardzo świadomy poród! Bardzo się cieszę i gratuluję! A uwagi o torbach to jest stała szpitalna, każdemu rzucą 😉
Czyli nie tylko mnie drugi bolał bardziej 😉 ogólnie to bardzo podobnie było u mnie. 1,5 h akcji, dwa parte i wyskoczył Juniorek 🙂 tylko mimo wszystko … no poród fajny nie jest no..
Mogła to natura lepiej wymyślić, to prawda 😉
Ja rodziłam 4 godziny a skurcze parte trwały minut 15 😀
Poród pierwszy i wywoływany podaniem oksytocyny która podobno zaostrza skurcze ale u mnie nie było ani pół skurczu więc i nie było czego zaostrzać 😉 Właściwie to nie wiem co to jest ten straszliwy ból porodowy dlatego mogłabym zachodzić w kolejną ciąże choćby zaraz bo i nie wiem co to dolegliwości ciążowe ( chyba że nadprogramowe kilogramy się do tego wliczają? ) Pozdrawiam 🙂
Czyli takie ciąże i porody zdarzają się naprawdę! Pogratulować :))
Gratuluję tak świadomego porodu 🙂 Co to komentarzy na temat torby…Gdyby szpital zapewniał choć część z tych rzeczy to torby z pewnością byłyby mniejsze. Jedyne czego nie musiałam mieć to płyn do kąpieli dla dziecka.
Dokładnie. Nauczona doświadczeniem (choć z innego szpitala), wzięłam podkłady, podpaski i pieluchy – a to wszystko zajęło już połowę torby. Nie wiedziałam z kolei, że np. podklady szpital zapewnia.
napisałaś, że udalo Ci sie uniknac naciecia. Jestem w 36 tc i czeka mnie pierwszy poród, nie obawiam się go lecz boję się owego nacinania. Da się tego jakoś uniknąć ? 🙂 świetny post :))
Samo nacięcie przeprowadzane jest w trakcie skurczu i napięcia skóry i jest niemal bezbolesne. Ja to odczułam (podczas pierwszego porodu) jako krótkie szczypnięcie. Szwy zakładane miałam w znieczuleniu miejscowym. Najgorsze były pierwsze dni, kiedy ból faktycznie doskwiera i utrudnia dochodzenie do siebie. Za drugim razem znacznie szybciej doszłam do formy. U mnie kluczowe było wsparcie położnej/lekarza oraz zasada, że nacięcia nie wykonuje się rutynowo. Sama nie odwazylabym się na kategorycznym sprzeciw, zwłaszcza że w ciąży nie robiłam nic szczególnego, aby przygotować skórę (np. masaż krocza). Na szczęście położna uznała, że nie trzeba nacinać. Wiec w sumie mogę życzyć udanej współpracy z położną, która nie natnie bezmyślnie i Cię poprowadzi podczas parcia. A za poród trzymam kciuki :)) Wypoczywaj i zbieraj siły.
To chyba bardzo dużo zależy od indywidualnych predyspozycji. Niby zaleca się masaż krocza od, jeśli dobrze pamiętam, 30. tygodnia ciąży. Ja go nie robiłam. Rodziłam w kwietniu po raz pierwszy i nie miałam ani pęknięcia, ani nacięcia. Wg mnie trzeba uważnie słuchać położnej i robić to, co każe, czyli jeśli każe przeć, trzeba przeć, jeśli przestać, to przestać.
Hejka…. ja również rodzilam w Śremie 5 lat temu i wspominam ten szpital bardzo pozytywnie)))) Teraz jestem w 22 tygodniu i zrobie wszystko żeby tez tam trafic))) Pozdrawiam
A to trzymam kciuki, żeby się udało :)) Ps. Nie możesz spać o tej porze? Bo ja z kolei akurat Ninę karmię teraz :))
Dopadło mnie przeziębienie i kaszel mnie męczył, dlatego nocka zarwana:))
Zdrowia życzę w takim razie 🙂
Pytanie z innej beczki: gdzie kupiłaś koszulę porodową, którą masz na sobie powyżej?
Koszulę dostałam w szpitalu 🙂
Miło mi 🙂 Także bardzo ciepło wspominam pobyt w szpitalu i sąsiedztwo łóżkowe 🙂
Oby wszystkie mogły tak rodzić
Mam nadzieję, że kiedyś przyjdzie mi doświadczyć tego, o czym piszesz. Z zaciekawieniem przeczytałam ten i inne posty z kategorii „ciąża”. Muszę przyznać, że do każdej kobiety, która kiedyś rodziła, podchodzę z jakby większym szacunkiem. Naprawdę. Pozdrawiam. 🙂
Życzę Ci tego z całego serca 🙂 Poród to niełatwe, ale bardzo piękne doświadczenie.